"Uratuję Cię, mój książę - przed Tobą samym" Sztuka zmieniana na gorsze.

Aniela zakłada kurtkę, wychodzi z domu, ostentacyjnie i z hukiem zamyka za sobą drzwi. Bezsilność doprowadza ją do najwyższych stężeń wściekłości. Zawsze lubiła działać, przeciwstawiać się trudnościom, wręcz wystawiać siebie na pierwszy ogień. Czuje, że musi czekać i to pokornie, ale cierpliwość nigdy nie była jej mocnym atrybutem. Ma żal do siebie, że jej jeszcze zależy, że sobie nie odpuści, nie wyrzuci go raz na zawsze ze swego życia. Żałuje, że w ogóle się zakochała, zaangażowała.

Stawka podstawowa w cenniku oczekiwań.

"Obojętnie" odpowiada kiedy pyta ją czego chciałaby się napić.

"Może być mleko?" szeroko otwiera lodówkę, mimo że twarz oświetla tylko nikłe światło wydobywające się z wnętrza urządzenia widzi, że się uśmiecha. Wyjmuje butelkę wody mineralnej i ponownie zapada ciemność w całym mieszkaniu....

Nie lubię niedopowiedzeń cz.II

Pociąga nas zło.

Obudziła się w środku nocy, otoczona jego ramieniem, równie naga jak on. Łóżko pachniało powoli stygnącym pożądaniem. Czuła, że klei się od zastygniętego na ciele potu i innych substancji. Wpatrywała się w sufit, nieruchoma, przetwarzała w myślach to czego się dopuściła. Spojrzała w jego stronę, wyglądał tak dziecięco kiedy spał, mimo męskiego zarostu i postawnej budowy. Zastanawiała się czy to miłość...?